En áls je dan weg wil…
05-10-2025
Vorige week vrijdag (26 september 2025) werd er gebeld dat er een mast, overige rondhouten en tuig opgehaald diende te worden in Friesland voor ons schip Ziet Op U Zelve. De afspraak was oorspronkelijk om dit in het voorjaar van 2026 te doen, maar vanwege omstandigheden moest dit binnen een paar weken gaan gebeuren. Omdat transport duur is en het weer op dat moment gunstig was besloten we om er heen te varen.
Ik scande de ruimte voor wat er allemaal veilig gesteld moest worden. De vasen en fotolijstjes waren amper een halve week uit de verhuisdozen maar 10 graden slagzij zouden ze niet overleven. Los daarvan stelde ik me voor hoeveel schade de piano op zn piepende wieltjes wel niet kon aanrichten. Er was nog genoeg te doen, dus.
Overige obstakels werden besproken met Combert, de kennis die het tuig voor ons veilig zou bewaren. Een kleinigheidje: er ligt een ballenlijn ten oosten van de zoutdam. Ik zal even de omgevingsmanager Jan Rienstra een berichtje sturen, dacht ik. Dat bleek nogal tegen te vallen. In de eerste plaats bleek maandag dat hij met verlof was en dan was het nog niet aan het juiste adres geweest. De receptioniste aan de Wetstraat gaf de telefoon door aan Gijs Kalkman, gelukkig iemand die wel eens gehoord heeft van het (gefaalde) selectieve ontrekking project en het binnenspuikanaal uberhaubt. Hij had wel een idee en ging het doorzetten.
Ik kon er niet op wachten dus dinsdag toch maar weer gaan bellen. Gijs had iets laten vallen over het VWM. Zodoende met Lelystad gebeld waar ik een telefoonnummer kreeg van ene Mathijs Winters. Het moest toch Schellingwoude zijn die me konden helpen. Nóg een telefoonnummer, dat van asset manager Michiel de Jong; onbereikbaar. Op de valreep wordt ik die middag (de dag voor vertrek) gebeld door nog een andere asset manager. Ronald Vliegenthart heeft slecht nieuws; “uitvaren? Dat gaat zo maar niet”. “Daar moet gecertificeert personeel bij aanwezig zijn”. “De zakdeur staat al sinds de zomer naar beneden” protesteerde ik. Te vergeefs: “het licht staat ook op rood en dan kan je er niet uit”. De ballenlijn was nog zo’n onnemelijk obstakel, want daar zou wel eerst een bedrijf voor moeten komen. “Om een touwtje los te halen van de railing?” vraag ik oprecht verbijsterd. Het enige wat hij zichzelf wél aanrekende was dat het onduidelijk was waar ik mijn doorvaart moest aanvragen. “Morgen” zou ik meer horen.
“Morgen” werd donderdag, en vervolgens vrijdag. Port of Amsterdam kan jou verder helpen. Ok, dus dan maar weer bellen. De havenmeester; “maar je wil er niet in, maar eruit?”. “Ja, dat klopt, en ik heb al een ontheffing voor het ligplaats verbod”. “Nou, wat let je?”. “De ballenlijn”. “A-ha, je hebt het niet van mij, maar haal hem maar even weg dan”.
Terwijl ik dit schrijf stormt het en is de kans voorbij. De prijs die je als brave burger moet betalen, maar nu weten we wel wat je krijgt als je het netjes vraagt.